این یک باور رایج است که “انواع” اوتیسم وجود دارد. در گذشته ای نه چندان دور، بسیاری تصور می‌کردند چهار نوع اتیسم وجود دارد که عبارت بودند از: اختلال اتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال از هم گسیختگی یا فروپاشی دوران کودکی (CDD)، اختلال رشد فراگیر – غیرمشخص (PDD-NOS).
اما از سال 2013 که انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) معیارهای تشخیصی خود را در ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) به روز کرد، همه چیز تغییر کرد. (APA) توضیح داد که اختلال اتیسم، سندرم آسپرگر، اختلال از هم گسیختگی دوران کودکی و اختلال رشد فراگیر – غیرمشخص
(PDD-NOS) همگی به عنوان یک اختلال منفرد تحت عنوان اختلال طیف اتیسم (ASD) که طیف وسیعی را پوشش می‌دهد، بهتر است در نظر گرفته شود.
اوتیسم در اصل، یک واژه یونانی است. معنی لغوی اوتیسم، خودگرایی است. کلمه اوتیسم یک واژه مرکب است که حاصل ترکیب دو واژه اوتوس و ایسم است. اوتیسم نوعی اختلال شخصیتی و روانی است که فرد در آن بیشتر به درون‌گرایی و فاصله گرفتن از محیط پیرامون و انسان‌های اطرافش، حتی خانواده دچار می‌شود. اوتیسم بیشتر در دوران کودکی در افراد ظاهر می‌شود و اکثراً قبل از رسیدن به 3 سالگی علائم آن در فرد پدیدار می‌شود. جالب است بدانید تا به حال دلیل اصلی بروز اختلال اوتیسم کشف نشده است.
علائم عمومی اوتیسم در کودکان می‌تواند مواردی مانند پرخاش کردن در مقابل ایجاد ارتباط با اطرافیان باشد. کودک در چنین حالتی، هیجان خود برای بازی‌های دسته جمعی را از دست می‌دهد و گاهاً گوشه‌گیر و عصبی جلوه می‌کند. این اختلال، ریشه‌اش به تعاملات اجتماعی بر می‌گردد و در همان نقطه، خلل ایجاد می‌کند.
برخی از افراد علت ایجاد این اختلال ذهنی را تفاوت در محیط زندگی و جمع خانواده یا آموزش و تربیت متفاوت و همچنین تغذیه و ژنتیک به شمار می‌آورند؛ اما علت، هیچ کدام از موارد ذکر شده نیست.
همان‌طور که اشاره شد، علت اوتیسم هنوز که هنوز است رازی بزرگ باقی مانده است. لازم به ذکر است که اختلال اوتیسم در بزرگ‌سالان و کودکان علائم یکسانی را بروز نمی‌دهد.
ختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی و تکاملی است که بر نحوه تعامل فرد با دیگران، برقراری ارتباط، یادگیری و رفتار او تأثیر می‌گذارد. اگرچه اوتیسم در هر سنی قابل تشخیص است، اما به عنوان یک “اختلال تکاملی” توصیف می‌شود، زیرا علائم معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شوند.
اغلب افراد مبتلا به اتیسم علائم زیر را بروز می‌دهند:
- مشکل در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران
- داشتن علایق محدود و رفتارهای تکراری
- علائمی که بر عملکرد فرد در مدرسه، کار و سایر زمینه‌های زندگی تأثیر می‌گذارد
اوتیسم به عنوان طیفی از اختلالات شناخته می‌شود، زیرا تنوع گسترده‌ای در نوع و شدت علائمی که افراد تجربه می‌کنند وجود دارد.
افراد از هر جنسیت، نژاد، قومیت و وضعیت اقتصادی ممکن است به ASD مبتلا شوند.
اگرچه بیماری اوتیسم معمولا یک اختلال مادام‌العمر است، اما درمان‌ها و مداخلات مناسب می‌توانند علائم و عملکرد روزانه فرد را بهبود بخشند.
انواع بیماری اوتیسم چیست؟
با توجه به آمار DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی)، اختلال اوتیسم را می‌توان به چند دسته زیر تقسیم کرد:
- با یا بدون همراهی اختلالات فکری
- با یا بدون اختلال زبانی
- مرتبط با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته‌شده یا یک عامل محیطی
- همراه با اختلال عصبی، روانی یا رفتاری دیگر
- با کاتاتونیا (Catatonia، نوعی اختلال روانی که در طی آن بیمار درک درستی از محیط و اطرافیان خود ندارد.)
یک فرد می‌تواند به یک یا چند مورد از این اختلالات، مبتلا شود.
قبل از DSM-5، برای افراد در طیف اوتیسم ابتلا به یکی از اختلالات زیر تشخیص داده می‌شد:
- اختلال اوتیسم
- سندرم آسپرگر (Asperger’s syndrome)
- اختلال فراگیر رشد طبقه بندی نشده (PDD-NOS)
- اختلال از هم گسیختگی کودکی
بیماری اتیسم (درخودماندگی یا Autism) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی (معمولا قبل از ۳ سالگی) ظاهر می شود.
بنظر می رسدکه یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد.
تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم در حال رشد است.
هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.
منبع: موسسه گنجینه
- ۰ ۰
- ۰ نظر
علایم اتیسم - موسسه گنجینه
درمان اتیسم موسسه گنجینه
دومین مطلب آزمایشی من
اولین مطالب آزمایشی من